BİREY OLMAYI BAŞARMAK DİĞERLERİNDEN RAHATSIZLIK DUYMAYI ENGELLER BENCE...

Gezi olaylarında yüz yüze çatışmaya girmiş insanlar için coşku duymamak, serin kalmak çok zor biliyorum ama farklı görüşlerin itişmesinden ziyade farklılıkların bir arada olabilmesinin mücadelesi verilsin isterdim kendi adıma. Özellikle insanlar kızıştırılıyor, taraf haline getiriliyor sanki ve  tarafların genel özelliklerini listelemeye başlamadan önce ortak özellikleri bir hatırlamak lazım. Gösteri yapanları bastırsın diye gönderilen polislerle göstericilerin aynı kuşaktan olması gibi...

 

Çamaşır makinemi onarmak için aynı sokakta oturduğum bizim merdivenleri silen Hatice Hanımın askerden yeni gelmiş oğlu geldi dün gece. Hatice Hanımlar Karadeniz'li ve konuşmaları tüm sokağı inletecek kadar da coşkulu (!) insanlar . 'Bir haftadır seni bekliyorum canım neredesin?' dedim oğlana önce sustu sonra 'Taksim'deydim abla geceleri de gelemedim' demesin mi. Bir an sustum ne diyeceğimi bilemedim yirmi gündür Gezi olaylarına yorumlarını dinlediğim aile meseleyi çanak çömlek patlatmak olarak görüyor biliyorum. En sonunda 'Ben sizi karşısınız zannediyordum' diye geveledim saygısızlık etmekten de korkarak oğlan gülümsedi 'Babam AKP'li zaten' dedi. Ders olsun bana işte aynı gün babasını mitinge uğurlayıp dikkatli olmasını tembih ettikten sonra benimle Beşiktaş'da buluşan da kendi arkadaşım değil miydi sanki? Neden armut dibine düşsün? Benim gibi yedi göbek sol görüşlü saftiriklerin de böyle bir önyargısı var. Benim ailemde kuşaklar arası bin tane görüş farklılığı olsa da kimse soldan sağa geçmez. Ama bu çocuklar aile üyeleriyle aynı evde kavga etmeden ve görüşlerinden ödün vermeden yaşayabiliyorlar. Ben bu yüzden ilk defa bu ülke için umutluyum. Bir de olgun aklı başında bir Başabakanımız olaydı belki meselenin aynı fikirde olmak ya da olmamak değil sadece yanyana itişmeden durabilmek olduğunu anlardık... Artık Kamu spotu mu çekerler örnek mi olurlar ne şekilde olduğu önemli değil. Umut modernin ekmeği